برای شازده کوچولوم

پیش نمایش مطلب شما : عکس 1 در این عکس گریه کرده‌ای فرهام. تو این جانور را دوست داشتی و دل‌بسته‌اش بودی. شرایطش نبود، درک می‌کردی، تو پسر کوچولوی فهمیده‌ای هستی. ما هرروز صبح تا ظهر باهم درس می‌خوانیم. من معلمت هستم. به‌ت اخم می‌کنم. برایت مشق می‌گویم. شعر می‌خوانم و کلمات را هجی می‌کنم. من به هرشمایلی که تو محتاجش باشی درمی‌آیم. من عاشقت هستم، مادرت! و طاقت هرچیز را دارم جز اشک‌هایت. پس رها کردن را یاد بگیر، دل بریدن را. وابسته نباش. به وقت ناراحتی بغض کن، گریه کن، اشک بریز اما موقع رهاکردن لحظه‌ای درنگ نکن......

اینجا را ببین فرهام. تو توی مدرسه هستی و کلاس اولی. دنیا هنوز دارد با آن موجود کوچکِ نامرئی می‌جنگد. تو قوی هستی فرهام. تو همهٔ هرچه که من نبودم هستی. شاد، سرشار از اعتماد به‌نفس و مستقل! تو پسر من هستی. پسرِ کلاس اولی که خلاصه شدهٔ همهٔ خواب‌هایم هست. تو خودِ خودِ منی... ...

اینجا شش ساله شدی فرهام! کنارت من بودم و بابا. یک ماه بود که می‌گفتند دنیا وارد جهانی غریب شده، جهانی که یک موجود کوچکِ میکروسکوپی فرماندهٔ حجمی از استرس و تشویش است. می‌گفتند به دستان‌تان با دیدهٔ تردید نگاه کنید. از بغل گرفتن آدم‌ها بترسید و از همه فاصله بگیرید. ما اما حال‌مان خوب بود. امید داشتیم! شش سال از آمدن موجود کوچکی که توی خانه‌مان قد کشیده بود می‌گذشت و تنها آرزوی‌ ما خندیدن اوست. شادی در دنیایی که شاید بهتر شود. می‌شود. امید داریم. امید ما تویی فرهام ️...